Η Εκδίκηση του Σαββατιανού

Αναφέρεται σε κάποια γραπτά οτι στην Μονεμβασιά παραγότανε την εποχή της Ενετοκρατίας, κι ίσως πιο πρίν, ένα γλυκό κρασί που ήταν περιζήτητο σε όλη την Ευρώπη και πιθανόν ολο τον κόσμο. Το όνομα αυτού μαλβαζία.
Τα ίχνη αυτού του κρασιού έχουν χαθεί. Κανείς δεν ξέρει απο τι παραγότανε και πώς. Στις μέρες μας παράγεται σε μερικά μέρη ένα κρασί που το ονομάζουν μαλβαζία-που παρεπιπτόντως είναι πολύ καλό-, είναι ξερό κι όχι γλυκό και καμμία σχέση δεν έχει με την μυθική μαλβαζία της Ενετοκρατίας.
Αρα λοιπόν τον όρο μαλβαζία μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε cult αν θελήσουμε να χρησιμοποιήσουμε σύγχρονο λεξιλόγιο.

Την εισαγωγή αυτη την έκανα θεωρώντας οτι αναφερόμενος στον μύθο της μαλβαζίας κατωρθώσω να γίνω πιο πειστικός στο επιχείρημα μου οτι για κάποιον μυστήριο λόγο Γαλλοκρατούμεθα και Γαλλοτραβιόμαστε στα κρασιά μας.

Την τελευταία δεκαπενταετία δημιουργήθηκαν εκατοντάδες μονάδες παραγωγής κρασιών. Οι επονομαζόμενοι μικροί παραγωγοί. Την αρχή έκανε ο Αβέρωφ δημιουργώντας το θρυλικό ίσως κατώγι. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των επιχειρηματιών παράγει καταπληκτικά προιόντα με μικρό αριθμό φιαλών με σουπερποιοτικό κρασί που έχει παραχθεί κι οινοποιηθεί στο ίδιο μέρος.

Πιστεύω οτι όλοι ακολούθησαν την συνταγή Αβέρωφ. Πρωτοπόρος,ακολουθώντας συνταγές υπερσύγχρονου μάρκετινγκ, έφερε πρώτος κλήματα Cabernet Sauvignon και λανσάρησε ποιοτικό "φράγκικο" κρασί.

Και μετά οι εξελίξεις ηταν καταιγιστικές. Ολες οι δοκιμασμένες μαρκετίστικα Γαλλικές ποικιλίες ξεχύθηκαν σε κάθε γωνιά της Ελληνικής γής.

Merlot - παράγει καταπληκτικό κι αξέχαστο κόκκινο κρασί

Chardonay - ευγενέστερη ντελικάτη λευκή ποικιλία

Cabernet Sauvignon - δεν νοείται παλαίωση κρασιού χωρίς αυτην την ποικιλία.

Βρίσκω καταπληκτικές αυτές τις ποικιλίες, αλλ΄ επίσης βρίσκω οτι έχουν δοκιμασθεί και πολλά χρόνια στο marketing κι έχει διαπιστωθεί οτι "περπατάνε" οικονομικά και δεν υπάρχουν απώλειες.

Αυτό όμως που έχω να σημειώσω είναι οτι ποικιλίες μακρυά απο τον τόπο καταγωγής τους αποδίδουν κρασιά χωρίς προσωπικότητα, χωρίς κανένα στύλ, όσο και να γίνεται προσπάθεια να παντρευτούν με ντόπιες ελληνικές ποικιλίες.

Βέβαια θα έβαζα και τον αντίλογο οτι ένα κρασί είναι να το πιείς κι οχι να το παντρευτείς.

Εγώ όμως επιμένω οτι ένα κρασί πρέπει νάχει τον "μύθο" του και τελικά την δική του προσωπικότητα.

σημ.- οι φωτογραφίες στο κείμενο είναι το αρχαίο λημνιό κι η θρυλική μαλαγουζιά.

Ζωή με κρίμα

Το φώς του ήλιου ήταν ζεστό, κι η μάνα σου καλούσε
το στήθος μου έκαιγε ανεβοκατεβαίνοντας
το σκυλί γλείφει το νερό απο την βρύση του γκαράζ μας που στάζει
Μίλια απο εδώ μόλις μια μικρή κουκίδα στο χάρτη

Πιστεύω οτι θα με οδηγήσεις σε μια ζωή με κρίμα

οι πλάτες μας ίδρωσαν τα ρούχα μας και κοιτάξαμε τον ήλιο
λέρωσαν τα στόματα μας με το σημάδι των γλωσσών μας
και μ' άμμο ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών μας
και με λεκέδες στα χαρτιά μας
κάτω εκεί έγινε το ασήμαντο
επειδή η σάρκα ήταν αδύνατη
η σάρκα ήταν αδύνατη,κάτω εκεί το ασήμαντο έγινε
και γύρω απο τους λαιμούς μας κρεμάστηκε η ντροπή

Πιστεύω οτι θα με οδηγήσεις σε μια ζωή με κρίμα

Τώρα τα ίχνη σου είναι ακόμη νωπά και τα κλαδιά σπασμένα
τίποτε δεν κλάπηκε
αλλά το παράθυρό σου ήταν ανοικτό
ακολούθησα τα ίχνη που άφησες πίσω
ακολούθησα τη γραμμή και την καμπύλη του κορμιού σου
και το γρασίδι μεγαλώνει ακόμη στο πλάι του δρόμου
ο ήλιος ακόμη καίει
η βροχή ακόμη πέφτει
η αμαρτία ακόμη καίει τις μικρές φλογισμένες τρύπες
κρατώ σφιχτά τώρα το τίποτε

Πιστεύω οτι θα με οδηγήσεις σε μια ζωή με κρίμα

Τώρα το όραμα μου ολοένα και μικραίνει
και κάνει και πιο πολύ κρύο
πήγα έξω για ένα περίπατο δέκα λεπτών
είναι το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι
ήταν τον πέμπτο, τώρα είναι Δεκέμβρης
γίνε γρήγορα καλά αγάπη μου, ελπίζω ν' ανακάμψεις

Πίστεψα οτι θα με οδηγούσες με αυτή τη ζωή με κρίμα
Πίστεψα οτι θα με οδηγούσες όπως ο τυφλός οδηγεί τον τυφλό.

Μελαγχολία

(Munch - Melancolia)
Ολη η ζωή και το έργο του Ελλιοτ είχε σαν κύριο αντικείμενο την καθημερινή πάλη του ανθρώπου με τον θάνατο.

Θυμάμαι και την ταινία All tha jazz του Φός που κι αυτή είχε το ίδιο θέμα.

Ας δούμε τώρα τι γράφει ένας δικός μας . Ο Γιάννης Τσεβρεχός στο βιβλίο του "Το κοπάδι":

Επειδή έζησα κοντά σ' έναν γέρο και σε μια γριά άνω των ενενήντα και κοντά στα εκατό, αυτό που διδάχτηκα είναι ο συμβιβασμός με την ιδέα του θανάτου και η αποβολή του παντελώς από τη σκέψη. Ενας τρόπος να αποβάλλεις το θάνατο είναι να φτιάχνεις ζωή και να σπέρνεις και να την παρακολουθείς στο μεγάλωμά της, όπως δυο ρίζες καλαμποκιού ή ένα λουλούδι στη γλάστρα που θα κάνει τον κύκλο του.
Μια καρπουζιά μέχρι να απολαύσεις το καρπούζι που θα σου φτιάξει. Σπέρνοντας μια μικρή φυτική ζωή, έχεις όλο το χρόνο να την δεις να φυτρώνει, να μεγαλώνει, να ανθίζει, να προσφέρει τον καρπό της και να πεθαίνει. Είναι καλά να περιμένεις κάτι άλλο να έρθει στο χρόνο και την ιδέα να ανοίγεις την πόρτα στο θάνατο.

Κλάμα ρε σου λέω

Πάλι βλέπω κλάμα στην TV.
Αυτή τη φορά είναι η Αντζελα Δημητρίου. Προχτές ήταν ο Γιάννης Πάριος. Πρίν λίγο καιρό ο Γονίδης. Κλαίνε οταν συμβαίνει κάτι στα επαγγελματικά τους. Είτε αυτό είναι νέο πρόγραμμα σε κάποιο μαγαζί, είτε νέο CD.

Ετσι έχουμε απ' ευθείας χτύπημα στην ψυχή του τηλεθεατή/fan.

Κλάψτε λοιπόν κλάψτε αφού έτσι αυγατίζουν τα λεφτά σας. Ολα στον βωμό της 'κονόμας.

Τρύγος(Κυριακάτικος)

Σήμερα μάζεψα και πάτησα σταφύλια από μια ποικιλία για την οποία δεν γνωρίζω και πολλά. Δεν υπάρχει καθόλου βιβλιογραφία. Αυτό το κλήμα σύμφωνα με την παράδοση το έφερε ο πατέρας του πατέρα μου απο την Μ. Ασία.

Το μόνο που έχω ανακαλύψει είναι οτι καλλιεργείται στην Θάσο σαν τοπική ποικιλία και μάλιστα η οινοποιία Πρωτόπαππας το εμφιαλώνει σημειώνοντας οτι προέρχεται απο την ορεινή ποικιλία Τζωρτζίνα. Πέραν αυτού τίποτε άλλο δεν έχω βρεί στην οινική βιβλιογραφία.

Είναι μια ερυθρά ποικιλία πολύ παραγωγική κι επίσης υπέρανθεκτική στους μύκητες και τις αρρώστειες. Το γλεύκος που βγάζει έχει ένα καταπληκτικό σκούρο ρουμπινί χρώμα -όπως και το μετέπειτα κρασί- και μια φοβερή γεύση φράουλας.

Είναι η τρίτη χρονιά που προσπαθώ να φτιάξω κρασί απο αυτήν την ποικιλία. Την πρώτη χρονιά μου ξύνισε αμέσως. Μάλλον ήταν άγουρα τα σταφύλια οταν τα μάζεψα. Την δεύτερη είχα σχετική επιτυχία. Εχω ακόμη μερικά μπουκάλια. Το είχα αναμίξει με Cabernet που αγόρασα. Κι αυτό για να του δώσω πιο σκούρο χρώμα και για να του παρατείνω την παλαίωση.

Σήμερα πάλι πρώιμα τα τρύγησα λόγω των βροχοπτώσεων που θα τα έριχναν κάτω.Μέτρησα τα γράδα κι ήταν περίπου 12. Αδύνατο. Του έριξα μέσα μισό κιλό πετιμέζι κι ελάχιστο μεταμπισουλφίτ.
Εκείνο που κατευχαριστήθηκα ήταν η φανταστική μυρωδιά του γλεύκους που έσταζε απο την στροφυλιά καθώς και το ρουμπινί του χρώμα που σκούραινε όσο πέρναγε η ώρα.