Η Εκδίκηση του Σαββατιανού

Αναφέρεται σε κάποια γραπτά οτι στην Μονεμβασιά παραγότανε την εποχή της Ενετοκρατίας, κι ίσως πιο πρίν, ένα γλυκό κρασί που ήταν περιζήτητο σε όλη την Ευρώπη και πιθανόν ολο τον κόσμο. Το όνομα αυτού μαλβαζία.
Τα ίχνη αυτού του κρασιού έχουν χαθεί. Κανείς δεν ξέρει απο τι παραγότανε και πώς. Στις μέρες μας παράγεται σε μερικά μέρη ένα κρασί που το ονομάζουν μαλβαζία-που παρεπιπτόντως είναι πολύ καλό-, είναι ξερό κι όχι γλυκό και καμμία σχέση δεν έχει με την μυθική μαλβαζία της Ενετοκρατίας.
Αρα λοιπόν τον όρο μαλβαζία μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε cult αν θελήσουμε να χρησιμοποιήσουμε σύγχρονο λεξιλόγιο.

Την εισαγωγή αυτη την έκανα θεωρώντας οτι αναφερόμενος στον μύθο της μαλβαζίας κατωρθώσω να γίνω πιο πειστικός στο επιχείρημα μου οτι για κάποιον μυστήριο λόγο Γαλλοκρατούμεθα και Γαλλοτραβιόμαστε στα κρασιά μας.

Την τελευταία δεκαπενταετία δημιουργήθηκαν εκατοντάδες μονάδες παραγωγής κρασιών. Οι επονομαζόμενοι μικροί παραγωγοί. Την αρχή έκανε ο Αβέρωφ δημιουργώντας το θρυλικό ίσως κατώγι. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των επιχειρηματιών παράγει καταπληκτικά προιόντα με μικρό αριθμό φιαλών με σουπερποιοτικό κρασί που έχει παραχθεί κι οινοποιηθεί στο ίδιο μέρος.

Πιστεύω οτι όλοι ακολούθησαν την συνταγή Αβέρωφ. Πρωτοπόρος,ακολουθώντας συνταγές υπερσύγχρονου μάρκετινγκ, έφερε πρώτος κλήματα Cabernet Sauvignon και λανσάρησε ποιοτικό "φράγκικο" κρασί.

Και μετά οι εξελίξεις ηταν καταιγιστικές. Ολες οι δοκιμασμένες μαρκετίστικα Γαλλικές ποικιλίες ξεχύθηκαν σε κάθε γωνιά της Ελληνικής γής.

Merlot - παράγει καταπληκτικό κι αξέχαστο κόκκινο κρασί

Chardonay - ευγενέστερη ντελικάτη λευκή ποικιλία

Cabernet Sauvignon - δεν νοείται παλαίωση κρασιού χωρίς αυτην την ποικιλία.

Βρίσκω καταπληκτικές αυτές τις ποικιλίες, αλλ΄ επίσης βρίσκω οτι έχουν δοκιμασθεί και πολλά χρόνια στο marketing κι έχει διαπιστωθεί οτι "περπατάνε" οικονομικά και δεν υπάρχουν απώλειες.

Αυτό όμως που έχω να σημειώσω είναι οτι ποικιλίες μακρυά απο τον τόπο καταγωγής τους αποδίδουν κρασιά χωρίς προσωπικότητα, χωρίς κανένα στύλ, όσο και να γίνεται προσπάθεια να παντρευτούν με ντόπιες ελληνικές ποικιλίες.

Βέβαια θα έβαζα και τον αντίλογο οτι ένα κρασί είναι να το πιείς κι οχι να το παντρευτείς.

Εγώ όμως επιμένω οτι ένα κρασί πρέπει νάχει τον "μύθο" του και τελικά την δική του προσωπικότητα.

σημ.- οι φωτογραφίες στο κείμενο είναι το αρχαίο λημνιό κι η θρυλική μαλαγουζιά.