Ζωή με κρίμα

Το φώς του ήλιου ήταν ζεστό, κι η μάνα σου καλούσε
το στήθος μου έκαιγε ανεβοκατεβαίνοντας
το σκυλί γλείφει το νερό απο την βρύση του γκαράζ μας που στάζει
Μίλια απο εδώ μόλις μια μικρή κουκίδα στο χάρτη

Πιστεύω οτι θα με οδηγήσεις σε μια ζωή με κρίμα

οι πλάτες μας ίδρωσαν τα ρούχα μας και κοιτάξαμε τον ήλιο
λέρωσαν τα στόματα μας με το σημάδι των γλωσσών μας
και μ' άμμο ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών μας
και με λεκέδες στα χαρτιά μας
κάτω εκεί έγινε το ασήμαντο
επειδή η σάρκα ήταν αδύνατη
η σάρκα ήταν αδύνατη,κάτω εκεί το ασήμαντο έγινε
και γύρω απο τους λαιμούς μας κρεμάστηκε η ντροπή

Πιστεύω οτι θα με οδηγήσεις σε μια ζωή με κρίμα

Τώρα τα ίχνη σου είναι ακόμη νωπά και τα κλαδιά σπασμένα
τίποτε δεν κλάπηκε
αλλά το παράθυρό σου ήταν ανοικτό
ακολούθησα τα ίχνη που άφησες πίσω
ακολούθησα τη γραμμή και την καμπύλη του κορμιού σου
και το γρασίδι μεγαλώνει ακόμη στο πλάι του δρόμου
ο ήλιος ακόμη καίει
η βροχή ακόμη πέφτει
η αμαρτία ακόμη καίει τις μικρές φλογισμένες τρύπες
κρατώ σφιχτά τώρα το τίποτε

Πιστεύω οτι θα με οδηγήσεις σε μια ζωή με κρίμα

Τώρα το όραμα μου ολοένα και μικραίνει
και κάνει και πιο πολύ κρύο
πήγα έξω για ένα περίπατο δέκα λεπτών
είναι το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι
ήταν τον πέμπτο, τώρα είναι Δεκέμβρης
γίνε γρήγορα καλά αγάπη μου, ελπίζω ν' ανακάμψεις

Πίστεψα οτι θα με οδηγούσες με αυτή τη ζωή με κρίμα
Πίστεψα οτι θα με οδηγούσες όπως ο τυφλός οδηγεί τον τυφλό.