Palenque

"Στσ κρασί σου νερό δεν θα βάλλω

την ζωή μου δεν την αναβάλλω.."

Πιθανόν το σκηνικό να θυμίζει "καψούρα". Αλλά προλαβαίνω. Οχι. Μια μελαγχολική νότα του Νοεμβρίου. Ανεξήγητη θλίψη χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος εσωτερικός τουλάχιστον.

Μπορεί να είναι σιωπηλές προειδοποιήσεις του νού οτι δεν πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι με μόνιμη αφέλεια. Οπως και μυνήματα οτι η εποχή της παιδικότητας έχει περάσει οριστικά κι αμετάκλητα.

Please allow me to introduce myself

I’m a man of wealth and taste

I’ve been around for a long, long year

Stole many a man’s soul and faith...

Μια νύχτα γεμάτη βροχή

"κερδίσατε χρυσούν ωρολόγιον!"
Η αξέχαστη ατάκα του φαλοκράτη Πάολο στο υποψήφιο θήραμα του. Ολο αυτό το σκηνικό του αρσενικού που κυνηγάει το θηλυκό επίμονα και με μεγάλη χάρη. Ολες οι φράσεις κι οι κουβέντες που λέει για να πλανέψει το θηλυκό. Ολο το παραμύθι που εφευρίσκει κι εξιστορεί.Ολα τα ψευτοδιλήμματα που θέττει. Ολες οι αυτοερωτήσεις με στημένες απαντήσεις. Ολα τα πλαστά γεγονότα που επινοεί και τα παρουσιάζει σαν αληθινά.

Ετσι η γυναίκα ζεί ενα όνειρο, ενα κόσμο που μόνο φανταζότανε οτι υπήρχε.Ολες οι αμφιβολίες της διαλύονται. Κι ενδοιασμούς να είχε τώρα τους παραμερίζει. Το ζεί το παραμύθι διότι της το παρουσίασε ένας άνδρας που έστω και λίγο της έκανε κλίκ. Κι αυτό το κλίκ μετα απο την θεαματική παρουσίαση του παραμυθιού απο τον Πάολο άνοιξε διάπλατα.

Τι όμορφο παραμύθι ε? Μια εντελώς πλαστή πραγμάτωση του ονείρου.

Ο Πάολο όμως, πέρα απο το να την πηδήξει, ήθελε και να την εξουσιάζει πλήρως διότι αυτό ήταν το στάτους της εποχής κι ισως αχνά διατηρείται και στην σημερινή.

Ετσι μετά παρακολουθήσαμε την σκληρή ρήξη ενός φαλοκράτη και μιας φεμινίστριας...

Κι η νύχτα της βροχής έμεινε στο μυαλό μας σαν όνειρο όπως το παραμυθένιο όνειρο που έπλαθε και σέρβιρε ο Πάολο.

Κι η βροχή που συνεχίζεται απόψε μου θύμισε αυτήν την ταινία της Βερντμύλερ.

Βροχή

Κοιτάζω την βροχή απο το παράθυρο και στο νου μου έρχονται διάφορες εικόνες.Ποτέ δεν διερεύνησα γιατί η ατένιση η το άκουσμα της βροχής προκαλεί αναπολήσεις. Και πάλι αισθάνομαι άσχημα για πράγματα που είχα κάνει στο παρελθόν κι είχαν χαραχτεί σαν άσχημα στο μυαλό μου. Αυτό δεν μπόρεσε να αλλάξει. Οπως επίσης αισθάνομαι όμορφα για γεγονότα η καταστάσεις που όμορφα εχουν καταχωρηθεί στη μνήμη μου.

Εκείνο όμως που δερευνώ είναι τι προκαλεί περισσότερη χαρά κι ευχαρίστηση.
Το να μελετάς και να ονειρεύεσαι μια κατάσταση που αναμένεις η το να ζεις αυτή την κατάσταση που μπορεί νάναι το να πάς ένα σινεμά η μια βόλτα η μια συνάντηση με το πρόσωπο που είσαι ερωτευμένος η ενα σχέδιο να δημιουργησεις κάτι.
Αναπολώντας διαπιστώνω οτι τελικά η ικανοποίηση είναι στην αναμονή των γεγονότων και σε όλα τα όνειρα που δημιουργείς περιμένοντας κάτι όμορφο.

Μια τέτοια θεώρηση πηγαίνει κουτί στο παιγνίδι του φλέρτ. Σε αυτό το παιγνίδι της πλάνης και της σαγήνης. Εκεί η αναμονή και η λαχτάρα είναι που σου προκαλεί υπερευχαρίστηση σε σημείο κορύφωσης ηδονής. Και το πόσα σενάρια περνάνε απο το μυαλό σου είναι αδύνατο να τα καταγράψεις. Και πως απο αυτά απορίπτεις εκείνα που σε χαλάνε και κρατάς ολα τα απίθανα που καταρέουν όπως όταν ο άνεμος χτυπήσει πυργάκια απο άμμο...

“Dust in the wind” , Kansas

Και η βροχή συνεχίζει το κρυφτό της

Αφρικανική παροιμία

Διάβασα την Κυριακή ότι
"Το κοτόπουλο δεν αθωώνεται ποτέ στο δικαστήριο των γερακιών"

κι αρχίζω να καταγράφω πόσα μου θυμίζει.

Ρακοσυλέκτες

Χτές παρακολούθησα στην TV την επίσκεψη Αλαβάνου στην ένωση ρακοσυλεκτών.

Ο πρόεδρος τους δήλωσε ότι κάποτε κάποιος ρακοσυλέκτης βρήκε στα σκουπίδια χειρόγραφα του Καβάφη. Αλλά ποτέ δεν τα πούλησε διότι η πολιτιστική κληρονομιά δεν είναι προς πώληση.