Μια νύχτα γεμάτη βροχή

"κερδίσατε χρυσούν ωρολόγιον!"
Η αξέχαστη ατάκα του φαλοκράτη Πάολο στο υποψήφιο θήραμα του. Ολο αυτό το σκηνικό του αρσενικού που κυνηγάει το θηλυκό επίμονα και με μεγάλη χάρη. Ολες οι φράσεις κι οι κουβέντες που λέει για να πλανέψει το θηλυκό. Ολο το παραμύθι που εφευρίσκει κι εξιστορεί.Ολα τα ψευτοδιλήμματα που θέττει. Ολες οι αυτοερωτήσεις με στημένες απαντήσεις. Ολα τα πλαστά γεγονότα που επινοεί και τα παρουσιάζει σαν αληθινά.

Ετσι η γυναίκα ζεί ενα όνειρο, ενα κόσμο που μόνο φανταζότανε οτι υπήρχε.Ολες οι αμφιβολίες της διαλύονται. Κι ενδοιασμούς να είχε τώρα τους παραμερίζει. Το ζεί το παραμύθι διότι της το παρουσίασε ένας άνδρας που έστω και λίγο της έκανε κλίκ. Κι αυτό το κλίκ μετα απο την θεαματική παρουσίαση του παραμυθιού απο τον Πάολο άνοιξε διάπλατα.

Τι όμορφο παραμύθι ε? Μια εντελώς πλαστή πραγμάτωση του ονείρου.

Ο Πάολο όμως, πέρα απο το να την πηδήξει, ήθελε και να την εξουσιάζει πλήρως διότι αυτό ήταν το στάτους της εποχής κι ισως αχνά διατηρείται και στην σημερινή.

Ετσι μετά παρακολουθήσαμε την σκληρή ρήξη ενός φαλοκράτη και μιας φεμινίστριας...

Κι η νύχτα της βροχής έμεινε στο μυαλό μας σαν όνειρο όπως το παραμυθένιο όνειρο που έπλαθε και σέρβιρε ο Πάολο.

Κι η βροχή που συνεχίζεται απόψε μου θύμισε αυτήν την ταινία της Βερντμύλερ.