Πεθαμένες Καλησπέρες

"κι αμα δώ κανένα φίλο
τρέμω μη με θυμηθεί..."

Προχτές ανήμερα Χριστούγεννα σε μια κλήση στο κινητό δεν απήντησα. Αυτό είναι σπάνιο για μένα για να μη πώ οτι ποτέ δεν τόχω ξανακάνει.

"κι οτι πιότερο αγαπάμε
μας πληγώνει πιο βαθειά..."

Αν κάτι δεν τραβάει γιατί να το ταλαιπωρούμε? Γιατί πρέπει σαν τις γυναικούλες στα πανηγύρια και τις γιορτές να ανταλάσσουμε φιλάκια κι ευχές? Αραγε αυτό προσφέρει κάποια ικανοποίηση η είναι ενας στρουθοκαμηλισμός που μας δημιουργεί την ψευδαίσθηση οτι έχουμε παλιές φιλίες σμιλεμένες στο χρόνο? Οχι ρε φίλε!

"Μού 'χες πει πως όλα αλλάζουν,
τρομαγμένα και βουβά..."

Βέβαια εχω την εντύπωση οτι η πλειοψηφία των ανθρώπων αντιμετωπίζει τα πράγματα επιδερμικά. Το κύριο τους μέλημα είναι να την περνάνε καλά και δεν φιλοσοφούν με το παραμικρό κι ασφαλώς ποτέ με γεγονότα που σέρνουν πίκρα.

"Τώρα πάψαν τα τραγούδια
ξέβαψαν τα χρώματα
δρόμοι και παλιές πλατείες
άλλαξαν ονόματα..."

Πάντως εμένα μου έρχεται η μανία να τα διαλύσω όλα. Ετσι. Να δώ την πραγματικότητα όπως ακριβώς έχει κι όπως την αισθάνομαι. Χωρίς να διευρευνήσω ούτε και την παραμικρή δικαιολογία για τον άλλο. Δηλ. εγώ γιατί έμεινα στην παλιά φιλία τόσο πιστός και δεν μπόρεσα να ζεσταθώ απο καμμία άλλη γνωριμία? Πάντα έζησα με την προσμονή οτι κάπου υπάρχει κάποιος παλιόφιλος που οποτεδήποτε -αυτό δεν χρειάστηκε ποτέ- μπορώ να ακουμπήσω. Κι αυτή ακριβώς η πίστη καθοδηγούσε το ψεύτικο τελικά φέρσιμο μου.

"Μού 'χες πει πως όλα αλλάζουν
φτάνει μόνο μια αφορμή..."

Τίποτε άλλο και να είμαστε πάντα όλοι καλά!